ورزشگاه خودمختار آزادی
یکی دیگر از عجایب فوتبال در ایران ورزشگاه خودمختار آزادی است. استادیومی که قوانین مستقل و منحصر به فردی دارد که از هیچ یک از مقررات فوتبال در جهان پیروی نمی کند.
یکی دیگر از عجایب فوتبال در ایران ورزشگاه خودمختار آزادی است. استادیومی که قوانین مستقل و منحصر به فردی دارد که از هیچ یک از مقررات فوتبال در جهان پیروی نمی کند.
باشگاههایی که به جهت فقدان ورزشگاه و یا داشتن تماشاگر بیش از حد ظرفیت، توانایی میزبانی ندارند مجبورند با پرداخت مبلغ گزافی به استادیوم آزادی پناه ببرند. ورزشگاهی که حتی برای تعمیرات ساده تاسیساتی عاجز است و مبالغ هنگفتی را در هر بازی برای خود کسب در آمد می کند.
ورزشگاه آزادی قانون و مقرراتی را اجرا می کند که کلا در ورزش و فوتبال جایی ندارد. طبق قانون کنفدراسیون فوتبال آسیا و فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا)، در ورزشگاههایی که مسابقات رسمی برگزار می شود باید قوانین فوتبال کامل و دقیق اجرا شود.
طبق یکی از مقررات فوتبال در دنیا، پس از سوت پایان بازی، اصحاب رسانه و مسئولان باشگاههای میزبان و میهمان که در جایگاههای مخصوص خود قرار دارند بایستی در سالن کنفرانس و در رختکن تیم های خود تردد کنند اما مسئولین این ورزشگاه معظم با گماردن سربازانی پر لهجه از تردد خبرنگاران و مسئولان باشگاهها جلوگیری می کنند که این موضوع یکی از دغدغه های اصحاب رسانه است.
در یکی از دیدارهای پرسپولیس در مسابقات لیگ قهرمانان آسیا، پس از اتمام بازی برای حضور در نشست کنفرانس مطبوعاتی پله های کزایی را سرازیر شدیم اما یکی از سربازان محترم با لباس سبز با تهدید باتوم مانع عبور مسئولان و خبرنگاران می شد. وقتی از عبور خود منصرف شدم، به سرباز گفتم ایشان معاون رئیس جمهور هستند، سرباز گفت: «هر کی می خواد باشه...» گفتم این آقایان هم رئیس فدراسیون فوتبال ایران و مدیران باشگاههای میزبان و میهمان هستند ولی آن سرباز محترم با چشم و ابرویی برافروخته گفت: من هم سرباز ... هستم! بعد عقب عقب کنار پله ها ایستادم و تصور کردم آن سرباز چیزی از قوانین فوتبال نمی داند اما در بهت و حیرت دیدم که فرمانده او نیز چنین تصوری دارد و به یقین رسیدم که آنها ورزشگاه را با پادگان یا زندان اشتباه گرفته اند و بی خیال شدم.
قبل از بازی هواداران خونگرمی را پشت میله ها و درهای بسته ورودی به سکوهای آزادی دیدم که با در دست داشتن بلیت های بازی و آغاز چند دقیقه ای مسابقه به مسئولان التماس می کنند اما آنهایی که سربازی رفته بودند متوجه مقررات پادگان شدند و کسانی که به پادگان نرفته بودند مدام اعتارض می کردند...
عکس یادگاری آقازاده ها در میانه زمین با تیم میزبان و میهمان جای تعجب داشت و هنگامی که از مسئولان ورزشگاه سوال کردم آنها گفتند زور ما به آنها نمی رسد و به ما مربوط نیست...
در حاشیه های دیدارهای آسیایی و رسمی شاید تاکنون توجه نکرده باشید که نمایندگان AFC و FIFA تا دقیقه 90 دور زمین و در حواشی رختکن ها و اتاق های ناظران و داوران برای رفع اشکال دائم در حرکت بوده و برای آنها تعجب آور است...
مهمترین بخش انجام یک مسابقه رسمی فوتبال داشتن امکاناتی است که رسانه های داخلی و خارجی بتوانند اطلاعات خبری و تصویری یک بازی فوتبال را برای مخاطبان خود اطلاع رسانی کنند. در قوانین و اساسنامه های جهانی فوتبال، یک ورزشگاه، زمانی آماده برگزاری یک دیدار رسمی است که حداقل دارای اینترنت پرسرعت و وایرلس باشد اما این ساده ترین امکان، در این مجموعه پر درآمد میسر نیست...
از این گونه موارد بسیار است و اگر بخواهیم همه آنها را عنوان کنیم، خودمان و فوتبال را بی آبرو کرده ایم اما یقینا هیچ گوش شنوایی نه ببخشید هیچ مسئول کارآمدی در این ورزشگاه فعالیت ندارد...
